De geschiedenis van surfplanken

Al in 1778 had de Britse ontdekkingsreiziger kapitein J. Cook dit soort activiteiten op de Hawaiiaanse eilanden gezien. Na 1908 verspreidde het surfen zich naar enkele landen in Europa en Amerika. Verspreiding naar Azië na 1960. In de afgelopen één tot twee decennia heeft het surfen zich sterk ontwikkeld. Er zijn grootschalige surfwedstrijden gehouden aan de kusten van Noord-Amerika, Peru, Hawaï, Zuid-Afrika en Oost-Australië. Surfen wordt aangedreven door golven en wordt uitgevoerd op het strand met wind en golven. De hoogte van de golven moet ongeveer 1 meter zijn en het minimum mag niet minder zijn dan 30 cm. De Hawaiiaanse eilanden hebben het hele jaar door golven die geschikt zijn om te surfen. Vooral in de winter of het voorjaar komen er golven uit de noordelijke Stille Oceaan. De golven zijn wel 4 meter hoog, waardoor atleten meer dan 800 meter kunnen glijden. Daarom zijn de Hawaiiaanse eilanden altijd het centrum van surfen in de wereld geweest.
Desurfplankenoorspronkelijk gebruikt waren ongeveer 5 meter lang en wogen 50 tot 60 kilogram. Na de Tweede Wereldoorlog verschenen er panelen van schuimplastic en werd de vorm van de panelen verbeterd. Desurfplankenmomenteel gebruikt zijn 1,5-2,7 meter lang, 60 cm breed en 7-10 cm dik. De boards zijn licht en plat, met iets smallere voor- en achterkant, en een stabiliserende staartvin aan de achterkant en onderkant. Om de wrijving te vergroten, is het bord ook gecoat met een wasachtige buitenfilm. Allemaalsurfplankenweegt slechts 11 tot 26 kilogram. Bultruggen hebben een aantal gegolfde structuren aan de voorkant van hun vleugels, die de kolos helpen om sierlijker en soepeler door de stroming te bewegen. Deze structuur helpt de weerstand te verminderen en helpt de bultrug de stroom te "grijpen", zodat hij ondanks zijn enorme omvang behendig kan bewegen. Hierdoor geïnspireerd heeft surfplankfabrikant Fluid Earth karakteristiekesurfplankenmet gegolfde voorkanten.